Column Timmers: Lekker boren

Loodrecht op het centrale looppad staan lage schappen met boren, slijpschijven en wat al niet meer. Overzicht zonder afleiding; een inrichting als een schilderij van Mondriaan. Pure rationaliteit, dacht ik aanvankelijk, met kraak noch smaak.

Deze Isero zit naast een vestiging van Bouwmaat, wiens slogan MEER = MINDER op een groot spandoek bij de entree een eigenaardige dialoog aangaat met die van zijn buurman: Isero doet méér. Of de jongeman achter de balie meer doet, weet ik niet, maar zijn advies is zakelijk en to-the-point, helder en strak als de inrichting. Hij gaat me de juiste boor verkopen.

In principe kan ik voor het boren van een gat van tien millimeter in een ijzeren strip een gewone metaalboor gebruiken, aldus de medewerker, maar een boor met vijf procent kobalt in de legering snijdt zich er gemakkelijker doorheen. Ik geloof hem en wil het graag proberen. De medewerker vraagt me hoe dik de ijzeren strip is en hoeveel gaten ik moet boren. “Eens kijken,” antwoord ik “Vier, acht, zestien, ja zestien gaten door vier millimeter dik ijzer.” Volgens de jongeman een klus van beperkte omvang, waarvoor ‘in principe’ een gewone metaalboor volstaat. Maar ik ben al om, ik wil een boor met kobalt. “Die zullen wel een stuk duurder zijn,” pols ik. “Maar ze snijden dan ook beter,” krijg ik terug.

Bij de kassa zegt hij even te gaan kijken of hij wat korting kan regelen en loopt het magazijn in. Een paar minuten later staat hij weer voor me en maakt de bon. Ik reken af, pak de boor en de bon van de balie en zeg dat ik lekker ga boren. Er verschijnt een vraagteken op zijn gezicht. “Lekker boren,” herhaal ik. Hij glimlacht onzeker. Zou hij als rationeel persoon niks kunnen met een waardeoordeel als lekker in combinatie met een concrete handeling zoals boren? Dat zal het zijn, besluit ik, en kijk met een schuin oog op de bon. De jongeman gaf me vijftig procent korting. Dat maakt het boren nog lekkerder, maar dat zeg ik niet tegen hem. In plaats daarvan zeg ik heel concreet: “Op een schaal van nul tot tien geef ik jullie zaak een tien.”

Edwin Timmers